सातपुड्याच्या कुशीत वसलेल्या चांदसैली घाटात गेल्या कित्येक वर्षांपासून रस्त्यांची दुरवस्था झाली आहे. घाटात खोलवर खड्डे पडले असून, प्रवाशांच्या दैनंदिन प्रवासात त्यांचे जीव धोक्यात येत आहेत. अपघातांचे प्रमाण वाढले आहे. स्थानिक नागरिकांनी वारंवार तक्रारी करूनही प्रशासनाकडून काहीच ठोस कारवाई झालेली नाही. अशा स्थितीत जेव्हा एखादा चिमुकला या कामाची जबाबदारी स्वतःवर घेतो तेव्हा ती एक लाजिरवाणी जाणीव निर्माण करते.

सातवीत शिकणारा आदिवासी कुटुंबातील देवसिंग पावरा हा इतर मुलांसारखा शाळा सुटल्यावर खेळायला जात नाही. त्याऐवजी तो आपल्या हातात फावडा घेतो आणि चांदसैली घाटात पडलेल्या खड्ड्यांवर माती टाकत त्यांना बुजवतो. विशेष म्हणजे हे काम तो कोणाच्या सांगण्यावरून करत नाही, तर स्वतःच्या सामाजिक जाणिवेतून करतो. रस्त्यावर येणाऱ्या प्रवाशांकडून तो पैसे मागतो. पण ही भीक स्वतःसाठी नाही. तो त्या पैशांतून माती किंवा वाळू विकत घेतो आणि घाटातील खड्ड्यांवर टाकतो.

देवसिंगचा हा प्रयत्न पाहून अनेक प्रवासी थांबतात, त्याला पैसे देतात, कौतुक करतात. पण याच कौतुकाच्या पलीकडे एक कटू वास्तव उभं राहतं. ते म्हणजे एका लहान मुलाला खड्डे बुजवावे लागतील इतकी निरुत्तर आणि बेफिकीर यंत्रणा, ही प्रशासनासाठी धोक्याची घंटा नाही का?

सार्वजनिक बांधकाम विभाग, स्थानिक प्रशासन, आणि लोकप्रतिनिधींना या घटनेने खडबडून जाग यायला हवी. या घाटावरून दररोज शेकडो लोकांचा प्रवास होतो. त्यांचं सुरक्षिततेचं जबाबदारी कोणाची? एक लहान मुलगा ती पेलू शकतो, पण शासन यंत्रणा मात्र हातावर हात ठेवून बसलेली आहे.

देवसिंग पावरा याने दाखवलेली ही संवेदनशीलता आणि सामाजिक बांधिलकी केवळ कौतुकास्पद नाही, तर ती प्रत्येकाला प्रेरणा देणारी आहे. त्याने दाखवलेला मार्ग प्रशासनासाठी आरसा ठरावा. ही घटना केवळ रस्त्याची नाही, ती संवेदनशील मनाची आहे. चांदसैली घाटातील खड्ड्यांपेक्षा मोठा खड्डा जर कुठे आहे, तर तो व्यवस्थेच्या जबाबदारीत . आणि तो खड्डा भरून काढणं हे आता काळाची गरज आहे.