Shruti Vilas Kadam
श्रीकृष्ण स्पष्ट करतात की कर्मसंन्यास (सर्व कर्मांचा त्याग) आणि कर्मयोग (कर्म करतानाही त्यागभाव ठेवणे) दोन्ही मार्ग मोक्षाकडे नेतात. परंतु कर्मयोग अधिक श्रेष्ठ मानला जातो कारण तो व्यवहारात राहून साधना शक्य करतो.
कर्म करताना "मी करतो" हा अहंकार सोडणे आवश्यक आहे. व्यक्ती फक्त साधन आहे, प्रत्यक्ष कर्ता परमात्मा आहे, हे समजून कार्य करावे.
माणसाने आपले कर्तव्य करावे, पण त्याच्या फळांवर हक्क ठेवू नये. कर्म फक्त कर्तव्य म्हणून केले की मन शांत राहते.
सुख-दुःख, यश-अपयश, मान-अपमान यामध्ये समतेची भावना ठेवणे म्हणजे खरे ज्ञान. असा मनुष्य खरा ज्ञानी आणि मुक्त असतो.
ज्ञानी व्यक्ती सर्व कर्मे परमेश्वराला अर्पण करून, स्वच्छ बुद्धीने जगतो. त्याचे जीवन सतत शांती आणि समाधानाने भरलेले असते.
जो प्रत्येक प्राण्यामध्ये, प्रत्येक कृतीत, परमात्म्याचे अस्तित्व पाहतो, तो खऱ्या अर्थाने ज्ञानी आहे. त्याच्यामध्ये द्वेष, मत्सर नसतो.
पाचव्या अध्यायाच्या शेवटी श्रीकृष्ण सांगतात की, अशा स्थितीतील योगी व्यक्ती अंतःकरणाने शांत होतो, आणि आत्मज्ञानाद्वारे परमात्म्यात लीन होतो. हीच खरी मुक्ती आहे.